The Winter Trial 2018
Het venijn zit in de staart
De eerste dagen leek het erop dat de Winter Trial dit jaar een droog en zonnig plezierritje zou worden. Slot Online Deelnemers hoopten en beden voor meer sneeuw. Maar toen dat er eenmaal was, bleken ze daar niet allemaal even zeker meer van, want het klassement ging danig op de schop.
Tekst: Perry Snijders – Fotografie: Luuk van Kaathoven
Vorig jaar startte de Winter Trial nog in Nederland, maar dit jaar was de start in München, pal voor het hoofdkwartier van BMW. Dat kwam niet alleen omdat BMW het evenement dit jaar sponsorde, maar ook omdat deelnemers vonden dat er vorig jaar na de start in Maastricht te veel kilometers over snelwegen afgelegd moesten worden om in de contreien te komen waar de rally eigenlijk gereden werd. Omdat de rally dit jaar wederom naar Tsjechië, Slovenië en Oostenrijk ging, werd besloten de start een flink stuk in die richting te verplaatsen, met als voornaamste doel om meteen in de sneeuw te zitten. Dat pakte anders uit, want bij de start viel weliswaar een verdwaalde sneeuwvlok, maar daarna bleef het bijna twee volle dagen zo goed als sneeuwvrij. Hoewel niemand ook maar iets aan het weer kan doen, leverde dat toch her en der wat gemor op onder de deelnemers, die immers voor de sneeuw waren gekomen. Maar ze zeggen niet voor niets: ‘Be careful what you wish for.’ Dat bleek ook hier, want bij de eerste etappe die echt door de sneeuw ging, kwamen ook de eerste serieuze problemen. Die eerste sneeuwetappe was dan ook niet gemakkelijk; het was een avondetappe voor de deelnemers in de Trial-klasse, een regelmatigheidsproef die je ook een heuvelklim in de sneeuw zou kunnen noemen. Vrijwel niemand gebruikt sneeuwkettingen, maar voor sommigen zou dat achteraf wel een beter idee zijn geweest; meerdere auto’s komen nauwelijks meer weg bij de controleposten of hebben moeite om uit haarspeldbochten te komen. En haarspeldbochten, die zijn er in deze klim waarin gestegen wordt van 500 meter tot 1850 meter. Later op de avond staat nog een tweede klim op het programma, ditmaal zelfs tot 2500 meter.
Tot deze dubbele heuvelklim gebruikten deelnemers bewoordingen als ‘een wedstrijd langzaam rijden’ om de etappes te omschrijven, want met een gemiddelde van minder dan 50 kilometer per uur over kurkdroge wegen rijden waar de toegestane snelheid vaak 100 is, oogt en voelt niet bepaald spectaculair. Maar deze avond is de avond die het verandert, want de ervaren deelnemers in de Trial-klasse ogen doodmoe als ze rond middernacht in hun hotel aankomen met die 150 kilometer lange avondetappe achter de kiezen. Toch is voor sommige deelnemers de dag dan nog lang niet voorbij. Op deze eerste echt zware proeven hebben niet alleen de deelnemers, maar ook de auto’s het zwaar gehad. Dat blijkt bijvoorbeeld bij Yelmer Buurman, die met zijn Alpine A110 de finish niet haalt. Samen met schoonvader Alexander van der Lof probeert hij al het mogelijke om de auto gerepareerd te krijgen of de volgende dag met een andere auto aan de start te komen, tot aan een nachtelijke rit naar München toe. Tevergeefs, want Buurman valt uit.
De dag erop, bij de etappe van het Oostenrijkse Aigen im Ennstal naar het Sloveense Ptuj, krijgt ook de Challenge-klasse te maken met serieuze sneeuw. Het verraderlijke zit er echter in, dat maar een deel van de route besneeuwd is; af en toe word je verrast door een stuk weg dat ineens besneeuwd is, bijvoorbeeld omdat het in de schaduw ligt. Eén zo’n deelnemer die daardoor in de problemen komt is Marcel van Breda, de directeur van Schmidt Zeevis die vorig jaar opviel door een flinke lading kaviaar en champagne in zijn kofferbak. ‘Je moet het wel een beetje aantrekkelijk maken voor mensen om je te helpen als je vast zit in de sneeuw,’ luidde zijn verklaring. Die tactiek hanteerde hij dit jaar opnieuw, maar dit jaar had hij grotere problemen; zijn Volvo 142 kwam op de zijkant terecht, naast de weg, tussen de bomen. Hoe het ging? ‘Wel goed, de champagne is nog heel,’ antwoordde Van Breda laconiek. ‘We waren eerder verkeerd gereden, dus ik probeerde tijd goed te maken. Dat ging heel goed, totdat het niet meer goed ging — ik reed gewoon te hard voor de omstandigheden daar.’ Toch viel de schade mee. Niet alleen bleken de champagneflessen de excursie overleefd te hebben, Van Breda en zijn Volvo konden gewoon verder rijden nadat een lokale boer geholpen had om de auto weer op de weg te krijgen.
De dag erop is het probleem van ‘soms wel sneeuw en soms geen sneeuw’ volledig verdwenen, met dank aan een nachtelijk pak sneeuw. Die sneeuw zorgt echter weer voor heel andere problemen, want er is zó veel sneeuw gevallen dat op de eerste twee regularities een flink aantal bomen bezweken is onder het gewicht. De eerste van die twee wordt zelfs gecanceld, maar dat helpt weinig; bij sommige teams heeft de vermoeidheid kennelijk al zo hard toegeslagen, dat ze die mededeling voor kennisgeving aannemen en vervolgens alsnog het geannuleerde deel van de route nemen — om niet veel later uit te vinden dat dat door omgevallen bomen geblokkeerd wordt.
Sommige deelnemers komen bovendien vast te zitten in de sneeuw, waaronder de Eend van Niko Bloemendal en Joost Bolwidt. ‘We moesten stoppen voor een andere deelnemer die vastzat,’ vertelt Niko. ‘Die moesten we wel helpen met duwen, want anders konden we er zelf niet door, maar vervolgens kwamen we zelf ook niet verder.’ Achter de 2CV ontstaat een enorme opstopping, waarbij meer dan twintig auto’s in een besneeuwd bos geen kant meer op kunnen. En het is niet de enige plek waar de deelnemers last hebben van hun voorgangers, want ook elders moeten deelnemers middenin een regelmatigheidsproef stoppen om sneeuwkettingen om te leggen — tot frustratie van degenen die er niet langs kunnen en dus tijd verliezen.
Het ergste moet dan nog komen: de tweede avondetappe, opnieuw alleen voor de deelnemers in de Trial-klasse. ‘Tulpenrallyegeneuzel,’ briest een deelnemer, ‘we komen hier om te rijden, maar vanavond was het alleen maar ellende met kaartlezen.’ In combinatie met de enorme hoeveelheid sneeuw zorgt dat ervoor dat het klassement behoorlijk verandert. Leiders John Abel en Andy Pullan verliezen drie kwartier en zien Harm Lamberigts en Arjan van der Palen de koppositie overnemen. Maar ook voor de winnaars van vorig jaar, Alexander en Shirley van der Lof, verloopt de avond niet zoals gepland; ze belanden in een sneeuwwal, geven de laatste regularity op én vallen tot overmaat van ramp helemaal uit door een drijfstang die een eigen leven gaat leiden.
Op de laatste dag gebeurt er weinig meer. De wegen zijn weer begaanbaar, het kaartlezen is te doen en de voornaamste moeilijkheid is een lang ijscircuit dat tot tweemaal toe gereden moet worden. Niet alleen is de ene auto er beter geschikt voor dan de andere, ook is hier te zien welke rijders zich thuisvoelen in de sneeuw en welke niet. Toch zou je deze dag vooral kunnen zien als een dagje plezier maken, een vrolijke afsluiting van een week waar het venijn duidelijk in de staart zat. Het Sloveense deel van de route was weliswaar zwaar, maar het is ook een prachtig rallyland, waar genoeg rustige wegen zijn en waar toeschouwers enthousiast gebaren dat je door moet rijden, gas moet geven en dwars dient te gaan. Geen wonder dat de organisatoren nu al zeker weten dat de volgende Winter Trial daar weer heen voert.
The Winter Trial 2018
Trial-klasse
1 Harm Lamberigts & Arjan van der Palen Ford Escort
2 John Abel & Andy Pullan Ford Escort
3 James O’Mahony & Frank Hussey Volvo 122S
Challenge-klasse
1 Jan Ernst de Vries & Henk Jacob de Vries BMW 2000 Tii
2 Niko Bloemendal & Joost Bolwidt Citroën 2CV
3 Frank Sorée & Maartje Heij Peugeot 504
De volgende Winter Trial start op 27 januari 2019 en duurt tot en met 1 februari 2019.